مهیمن

ایمن کننده از خوف.
آنکه ایمن کند دیگری را از ترس و بیم.
همان مؤمن است که همزۀ اولی قلب به هاء و همزۀ ثانیه قلب به یاء شده است.
محققان را در تحقیق مهیمن سه قول است
یکی آنکه اصلش مآمن است اسم فاعل از (آمن یؤمن ایماناً) مأخوذ از «آمن» به ابقای همزۀ باب افعال در مضارع و اسم فاعل و غیره و همزۀ اول را به «هاء» بدل کردند و ثانی را به یاء به خلاف قیاس چنانچه در صحاح و صراح مذکور است.
دوم آنکه اصلش مأیمن است بر وزن مفیعل اسم فاعل از ایمنة است بر وزن فیعلة که ملحق است به دحرج به الحاق یاء بعد فاء پس همزه را به یاء بدل کردند بر خلاف قیاس و این قول مختار بیضاوی و مدارک و غیره است.
سوم آنکه اسم فاعل است از هیمنه که به معنی حفاظت است ملحق به دحرج و در این صورت هاء اصلی است و یاء برای الحاق و این مختار صاحب شمس العلوم و جلالین است.
- مؤتمن که بیم را دفع کند.
- امین که حق کس را ضایع نکند.
- گواه به راستی.
گواه راست.
گواه.
شاهد.
- مهربان.
- رقیب.
- نگاهبان.
حافظ.
- نامی از نامهای خدای تعالی.
خدا.
صفتی است از صفات خدای تعالی به همۀ معانی.
متکلمان صفت فوق را که از اسماء حسنی است به معنی «شهید» که عالِم به غایب و حاضر است و نیز به معنی گواه یعنی کسی که در قضیه ای حاضر باشد و صحّت آن را به قول تصدیق کند تفسیر کرده اند.