فصل پنجم در ركوع است
بدان كه در هر ركعتى از ركعات نماز فريضه و نافله يك ركوع لازم است
مگر در نماز آيات كه در هر ركعتى از آن پنج ركوع واجب است چنانكه مى‌آيد.
و ركوع در نماز ركن است كه به ترك آن عمداً يا سهواً نماز باطل است.
و هم چنين به زياده‌ى آن در فريضه، نماز باطل مى‌شود
مگر در نماز جماعت كه ركوعِ زائد به قصد متابعتِ امام، مبطل نماز نيست.
و واجبات ركوع چند چيز است:

اول
خم شدن به نحو متعارف به قدرى كه دو دست او به زانوها برسد و كفايت مى‌كند رسيدن سر پنج انگشت به زانو و لكن احوط آن است كه آن قدر خم شود كه كف دست به زانو برسد‌ ...

دوم
ذكر گفتن در آن و احوط اختيار تسبيح از افراد ذكر است و مخيّر است كه سه مرتبه «سبحان الله» بگويد كه آن را «تسبيحه‌ى صغرى» گويند. يا يك مرتبه بگويد: «سبحان ربّى العظيم و بحمده» و آن را «تسبيحه‌ى كبرى» گويند. اگر چه اقوى، كفايت مطلقِ ذكر است از «سبحان الله» يا «الحمد لله» يا «لا اله الا الله» يا «الله اكبر» يا غير آن كه به قدر سه تسبيح صغرى باشد. پس كافى است سه مرتبه «الحمد لله» يا سه مرتبه «الله اكبر» و امثال آن.

سوم
طمأنينه در ركوع به مقدار ذكر واجب بلكه احوط طمأنينه در حال ذكر مندوب است نيز، در صورتى كه به قصد ورود به عمل آورد. پس با ترك طمأنينه عمداً نماز باطل است به خلاف ترك سهوى كه مبطل نماز نيست بنا بر اصح، اگر چه احوط با ترك طمأنينه مطلقاً اگر چه سهواً باشد از سر گرفتن نماز است بلكه احوط با ترك طمأنينه سهواً در ذكر واجب نيز استيناف است.

چهارم
سر بلند كردن از ركوع تا به حدّ قيام برسد و اگر پيش از ايستادن عمداً به سجده رود نمازش باطل است.

پنجم
طمأنينه در حال قيام بعد از ركوع و ترك آن نيز عمداً مبطل نماز است.