وافِد.

[ ف ِ ]
(ع ص)

بر سویی آینده.
بر سویی پیش کسی رونده.
ج، وفود. اوفاد. وفد.

|| آینده.

|| آن که مرکب نجیب سوار شود.

|| سنگخوار و شتر پیشی گیرنده.
شتر پیشرو و سنگخوار پیشی گیرنده در سیر.

|| بر زمین زننده و افکننده.

|| (اِ)

تندی دو رخسار که وقت خائیدن بلند شود. و آن در پیری زائل شود.
برآمدگی گونه هنگام جویدن که در روزگار پیری از میان میرود.