شَبِستَری. شیخ محمود بن عبدالکریم ملقب به سعدالدین در قصبۀ شَبِستَر هفت فرسنگی تبریز تولد یافت. از تاریخ زندگانی او اطلاع وسیعی به دست نیست وظاهراً سراسر عمر را بر خلاف زمانۀ آشفته و عصر پرآشوب خویش به آرامش و سکون بدون حادثۀ مهمی در تبریز یا نزدیکی آن بسر برده است و هم در آنجا در سال 720 ه.ق. وفات یافته. از وی تألیفات بسیار باقی نمانده است لیکن «مثنوی گلشن راز» که تقریباً هزار بیت میشود از بهترین و جامعترین رسالاتی است که در اصول و مبادی تصوف به رشتۀ نظم درآورده است و تا امروز نزد خاص و عام شهرتی بسزا دارد. این مثنوی چنانکه شاعر خود اشاره میکند در شوال سال 710 ه.ق. به نظم آمده و در آن پاسخ 15 سؤال راجع به اصول تصوف است که شخصی از خراسان موسوم به امیرحسینی حسین بن عالم ابی الحسین هروی سؤال نموده است. عبدالرزاق لاهیجی شرح عالی بر آن نگاشته است (براون شرح گلشن راز را به عبدالرزاق لاهيجي نسبت ميدهد و حال آنکه اين شرح منسوب است به «شيخ شمس الدين محمد بن يحيي» لاهيجي الاصل شيرازي المسکن که در ذيحجه 877 ه.ق. تاٌليف نموده و موسوم است به «مفاتيح الاعجاز في شرح گلشن راز» و از مشايخ سلسلۀ نوربخشيه بوده است). و نیز شاه داعی شیرازی عارف و شاعر نامی قرن نهم را شرحی بر این مثنوی است به نام نسائم الاسحار یا نسائم گلشن. تألیفات دیگر وی عبارتند از : رسالۀ حق الیقین، رسالۀ شاهد، سعادتنامه، منهاج العارفین و مرآة المحققین.