شهید اول (ره)

محمد بن مکی بن حامد بن احمد دمشقی نبطی عاملی جزینی ملقب به شمس الدین و مکنی به ابوعبدالله و معروف به شهید اول. از بزرگان علمای امامیه و مقتول در٧٨٦ ه.ق. وی از فخرالمحققین پسر علامه و ابن نما و ابن معیه و قطب الدین رازی و دیگر بزرگان اجازۀ روایت دارد. شهید را پس از محقق، افقه فقهای اثناعشری دانند. مشهورترین تألیف او لمعۀ دمشقیه است درفقه که شهید ثانی بر آن شرحی نوشته و این متن و شرح از جملۀ کتب درسی در این علم است و مکرر به طبع رسیده. وی در عهد سلطنت برقوق به فتوای قاضی برهان الدین مالکی و عباد بن جماعة به قتل رسید.

شهید ثانی (ره)

زین الدین بن علی بن احمد بن محمد بن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح. از بزرگان فقهای امامیه که در٩١١ ه.ق. متولد شد و در ٩٦٥ به قتل رسید. وی از علی بن عبدالعالی و سید حسن بن علی سید جعفر موسوی و شیخ احمد بن جابر و شمس الدین بن طولون حنفی و شهاب الدین محمد رملی شافعی و جز آنان علم آموخت. او در علوم معقول و منقول متبحر بود و نخستین کسی از امامیه است که در علم درایه تصنیف کرده. وی را تألیفات بسیار است که مشهورترین آنها عبارتند از : روضة البهیه که شرحی است بر لمعۀ دمشقیۀ شهید اول و آن به «شرح لمعه» معروف است. مسالک الافهام که شرحی است بر شرائع. منیة المرید فی آداب المفید و المستفید. وی در عهد سلطان سلیم به قتل رسید.

شهید ثالث (ره)

این لقب به دو تن از علمای امامیه اطلاق شده، مشهور بدین لقب بین متأخران حاج محمدتقی برغانی است و بعضی قاضی نورالله شوشتری را بدین لقب یاد کرده اند.