رقیّة بنت الحسین سلام الله علیهما

رُقَـیّة.
[ رُ ق َی ی َ ]
(اِخ)
بنت الحسین (ع).
(ناظم الأطبّاء).
نام دختری از حسین بن عليّ (ع).
(یادداشت مؤلّف).
به نقل بیشتر أهل مِنبر
وی همان است که
در خرابۀ شام
شبی
پدرش [إمام حسین علیه السّلام] را در خواب دید
و بیدار شد
و از حضرت زینب (س) پدرش را خواست
همۀ أسراء در خرابه به شیون درآمدند
و یزید آن ناله و گریه را شنید
و سبب پرسید
جریان را گفتند
دستور داد سر إمام را به خرابه بردند
همینکه روپوش از سر مطهّر برداشتند
و چشم دختر بر سر پدر افتاد
چنان بی تاب و دگرگون گشت
که از شدّت گریه و إضطراب روح از تنش جدا شد.
ولی حاج شیخ عبّاس قمّيّ (ره)
در ذکر آن واقعه در منتهی الآمال
به رقیّة بودن نام آن دختر اشاره ای نکرده است .
رجوع به منتهی الآمال ص ٣١٦ و٣١٧ و٣٣٤ شود.

لغت نامۀ مرحوم دهخدا