عُتبَة بن رَبیعَة

 عتبة.
 [ ع ُ ب َ ]
 (اِخ)
 ابن ربیعة بن عبدشمس
 مکنّی به ابوالولید.
 از بزرگان قریش در عصر جاهلی است .
 اسلام را دریافت
 و در جنگ بدر با مشرکان بود
 و چون سری بزرگ داشت
 خودی که برای او مناسب باشد یافت نشد
 و پارچه ای بر سر خود بست .
 وی در این جنگ به سال ٢ ه.ق. به قتل رسید.
 (از الأعلام زِرِکلي).
 [لغت نامۀ مرحوم دهخدا]

هِند بنت عُتبَة بن رَبیعَة

 هند.
 [ هِ ]
 (اِخ)
 دختر عتبة بن ربیعة بن عبدشمس بن عبدمناف .
 از زنان قریش
 و مادر معاویة بن ابی سفیان است .
 نیز از شاعره های عهد جاهلیّت است
 و از زنان باتدبیر و گشاده سخن به شمار میرود.
 وی در فتح مکّه اسلام پذیرفت
 و بتی را که پیش از آن می پرستید در زیر پای خرد کرد.
 درگذشت او به سال ١٤ هجری قمری واقع شد.
 (از أعلام زِرِکلي).
 وی در جنگ احد حاضر بود
 و پس از قتل حمزه عموی پیامبر
 پاره ای از جگر او را به دندان گرفت
 و بدین سبب به هند جگرخواره یا آکِلَةُ الأَکباد معروف شد.
 [لغت نامۀ مرحوم دهخدا]