ابن زُبَیر

تولّد سال 2 ه.ق
در مدینة
مرگ سال 73 ه.ق
در مکّة

  ابوبکر عبدالله بن زبیر بن عوّام قرشی اسدی .
  پدر او زبیر یکی از عشرۀ مبشّره و
  مادرش اسماء بنت ابی بکر است .
  گویند عبدالله نخستین مولود مهاجرین بمدینة الرّسول است
  و نام و کنیت او را رسول اکرم نهاده است .
  مانند پدر خود از پیامبر صلوات الله علیه
  و صحابۀ کرام روایات دارد.
  و شجاعت و شهامت او معروف است .
  در غزای افـریقـیّه با
  عبدالله بن سعد بن أبي سرح
  حاضر بود
  و در وقعۀ جمل همراه پدر خویش زبیر
  به حرب امیرالمؤمنین علی علیه السّلام رفت .
  پس از فوت معاویه از بیعت یزید سر باززد
  و با حضرت حسین بن علی علیهماالسّلام به مکّه شد
  و پس از شهادت آن حضرت مدّعی خلافت گشت
  و حکّام یزید را از حجاز براند.
  یزید
  مسلم بن عقبۀ مرّی را با سپاهی گران به دفع او گسیل کرد
  و مسلم
  پس از وقعۀ الحَرَّة (سال شصت و سه ه.ق) بمُرد
  و حصین بن نمیر کندي
  به جای او به سرداری سپاه منصوب گشت
  و مکّۀ مکرّمه را دربندان کرد
  و این محاصره تا مرگ یزید
  یعنی تا ربیع الاوّل ٦٤ ه.ق  ، بکشید ،
  پس از مرگ یزید
  مردم حجاز و عراق و فارس و خراسان
  یعنی تمام ممالک مسلمانی آن روز
  به استثنای مصر و شام
  خلافت ابن زبیر پذیرفتند
  و عبدالملک بن مروان سپاهی به سوی عراق سوق کرد
  و با مصعب بن زبیر برادر عبدالله حرب درپیوست ،
  مصعب کشته شد
  و سپس حجّاج بن یوسف ثقفی را به حجاز فرستاد
  و او به سال ٧٢ مکّۀ مکرّمه را دربندان
  و با منجنیقـهائی که به ابوقبیس نصب کرد
  خانۀ خدای خراب کرد
  و این محاصره به طول انجامید
  تا در جمادی الآخرة ٧٣ ه.ق
  در جنگ ، سنگی برپیشانی عبدالله آمد و بشکست
  و سپاهیان حجّاج هجوم برده او را بکشتند
  و جسد او بر درختی نگون بیاویختند.
  و بنوامیه بار دیگر بر همۀ أَصقاعِ اسلامی دست یافتند .