سهرورد.
[ س ُ رَ وَ]
(اِخ)
یکی از دهستانهای بخش قیدار شهرستان زنجان و آن در قسمت مرکزی بخش در دره و دامنه های جنوبی کوه قیدار واقع است و مرکب است از ٢٥ آبادی بزرگ و کوچک که حدود ١٢٠٠٠ تن سکنه دارد. مرکز دهستان قصبۀ کرسف است. سابقاً شهری کوچک بود.
(فرهنگ فارسی معین).

سهروردی.
[ س ُ رَ وَ ]
(ص نسبی)
منسوب به سهرورد که شهری است در زنجان و جمعی از علماء از این خاک بظهور آمده اند.
(الانساب سمعانی).

سهروردی.
[ س ُ رَ وَ ]
(اِخ)
(٥٦٣ - ٤٩٠ ه.ق.)
ابوالنجیب ضیاءالدین عبدالقاهر بن عبدالله. عارف معروف از مریدان احمد غزالی است و مصنفات بسیار بدو نسبت داده اند.
(فرهنگ فارسی معین).

 السُّهْرَوَردي
(490 - 563 ه.ق. 1097 - 1168 م.)
عبد القاهر بن عبد الله
بن محمد
البكري
الصدّيقي،
أبو النجيب السهروردي:
فقيه
شافعيّ
واعظ،
من أئمة المتصوفين.
ولد بسهرورد.
و سكن بغداد.
فبنيت له فيها رباطات
للصوفية من أصحابه،
و ولي المدرسة النظامية.
و توفي ببغداد.
له «آداب المريدين - خ»
و «شرح الأسماء الحسنى - خ»
و «غريب المصابيح - خ».

سهروردی.
[ س ُ رَ وَ ]
(اِخ)
ابوحفص عمر. برادرزاده ابوالنجیب عبدالقاهر سهروردی عارف معروف که نسبت تعلیم او به احمد غزالی میرسد. از تألیفات او کتاب «عوارف»، «رشف النصائح»، «اعلام التقی» و «اعلام الهدی» است. وی مؤسس فرقۀ سهروردیه و مرشد سعدی و اوحدالدین کرمانی است.
(فرهنگ فارسی معین).

سهروردی.
[ س ُ رَ وَ ]
(اِخ)
یحیی بن حبش بن امیرک. ملقب به شهاب الدین و شیخ اشراق و شیخ مقتول و شهید، مکنی به ابوالفتوح. رجوع به ابوالفتوح در همین لغت نامه شود.

سهروردیه.
[ س ُ رَ وَ دی ی َ ]
(اِخ)
فرقه ای از صوفیه، منسوب به ابوحفص عمر سهروردی که در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری ظهور کرده اند. سلسلۀ تصوف سهروردیه از این قرار است: ممشاد دینوری، احمد اسود دینوری، محمد بن عبدالله عمویه، رویم، ابوعبدالله محمد بن خفیف شیرازی، ابوالعباس نهاوندی، اخی فرج زنجانی، وجیه الدین عمر بن محمد، ابوحفص شهاب الدین عمر سهروردی. این سلسله تا زمان ما ادامه دارد و پیروان آن در هند و پاکستانند.
(فرهنگ فارسی معین).

علی سهروردی.
[ ع َ ی ِ س ُ رَ وَ ]
(اِخ)
ابن مسلم بن محمد بن علی سلمی دمشقی شافعی خلوتی. مشهور به ابن سهروردی و ملقب به جمال الاسلام و مکنی به ابوالحسن. وی فقیه و اصولی و مفسر و عالم به فرایض و ریاضی دان بود و در نزد غزالی تلمذ کرد و در ذی قعدۀ سال ٥٣٣ ه.ق. در دمشق درگذشت. او را تصنیفاتی در فقه و تفسیر است.
(از معجم المؤلفین).
صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است:
طبقات الشافعیۀ اسنوی. سیرالنبلاء ذهبی. الوافی صفدی. طبقات الشافعیۀ سبکی. طبقات المفسرین سیوطی. مرآة الجنان یافعی. الدارس نعیمی. شذرات الذهب ابن عماد. کشف الظنون حاجی خلیفه.

عمر سهروردی.
[ ع ُ م َ رِ س ُ رَ وَ ]
(اِخ)
ابن محمد بن عبدالله بن عمویۀ قرشی تیمی بکری سهروردی، مکنی به ابوحفص و ملقب به شهاب الدین. فقیه، مفسر و صوفی قرن ششم و هفتم هجری. وی به سال ٥٣٩ ه.ق. در سهرورد تولد یافت. او شیخ بغداد گشت و سرانجام به سال ٦٣٢ ه.ق. در بغداد درگذشت. او راست ١- جذب القلوب الی مواصلة المحبوب. ٢- السیر و الطیر. ٣- عوارف المعارف. ٤- نخبة البیان فی تفسیر القرآن.
(از الاعلام زرکلی).
رجوع به مآخذ ذیل شود:
وفیات الاعیان، الحوادث الجامعة، الشذرات، البدایة و النهایة، طبقات الشافعیة و حبیب السیر.