مجدالدین بغدادی رحمة الله علیه.

[ م َ دُد دی ن ِ ب َ ]
(اِخ)

ابوسعید شرف بن مؤیّد از مردم بغدادک خوارزم و از صوفیان و شاعران و نویسندگان نیمۀ دوم قرن ششم هجری قمری است. وی از مریدان شیخ نجم الدین کبری است و نجم الدین رازی مشهوربه دایه صاحب کتاب مرصاد العباد از شاگردان مشهور اوست. بنا به نقل تاریخ گزیده وی به امر خوارزمشاه کشته شد. وفات او را به اختلاف در ٦٠٦ و ٦٠٧ و ٦١٣ ه.ق. نوشته اند.
از مجدالدین بغدادی آثاری چند در تصوف به زبان فارسی باقی مانده و از آن جمله است :
رساله ای در پاسخ «تحفة البررة فی مسائل العشرة» که احمد بن علی بن مهذب بن نصرالخواری، ده سؤال در مسائل مختلف تصوف از وی نموده و او بدانها جواب داده است و نیز «رسالۀ سفر» و چند نامه و اشعاری لطیف.
این دو بیت از اوست :

یک مویِ تو را هزار صاحب هوس ست
تا خود به تو زین جمله که را دسترس ست؟
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت دردِ نایافت بس ست

و رجوع به تاریخ گزیده و لباب الالباب و تعلیقات همین کتاب و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین و مجمع الفصحاء وحبیب السیر و مجلۀ یغما شماره ١٢ سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا شود.