" ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوى‏"

كلمه " مرّة " - به كسره ميم و تشديد راء - به معناى شدّت و يا پختگى عقل و رأى است، و يا از مادّه مرور گرفته شده، و قيافه كلمه، قيافه بناى نوع است، و مفسّرين آيه را به هر سه معنا تفسير كرده‏ اند، البتّه آنهايى كه آيه را وصف جبرئيل دانسته‏ اند، در نتيجه اين طور معنايش كرده‏ اند: " همان جبرئيل كه در راه خدا شدّت به خرج میدهد، يا آن جبرئيلى كه عقلى پخته دارد، يا آن جبرئيلى كه به نوعى از رسول خدا (ص) مرور و عبور میكند، با اينكه خودش در هواست".
بعضى هم گفته‏ اند: مراد از " ذو مرّة " خود رسول خدا (ص) است، او است كه در مقابل دستورات الهى شديد و سخت است، و يا داراى عقل و رأيى محكم است. و يا داراى نوعى مرور و عبور است كه با داشتن آن میتواند به معراج برود.

" فاستوى" - اين كلمه به معناى استقامت و مسلّط شدن بر كار است، و فاعل اين فعل جبرئيل است، و ضمير فاعل آن به وى بر میگردد، و معنايش اين است كه: جبرئيل به همين صورت اصليش كه به آن صورت خلق شده در آمده. هم چنان كه در روايت هم آمده كه جبرئيل براى رسول خدا (ص) به صورتهاى مختلفى ظاهر میشد، و تنها دو نوبت به صورت اصليش خود را به آن جناب نشان داد. ممكن هم هست معنايش اين باشد كه جبرئيل با قوّت خود مسلّط شد بر آنچه مأمور انجامش شده بود.
همۀ اينها در صورتى است كه فاعل جمله را جبرئيل بدانيم، و اگر فاعل آن را رسول خدا (ص) بدانيم، معنايش اين میشود كه رسول خدا (ص) استقامت ورزيد و بر انجام مأموريت خود مستقرّ شد.