السّؤال

 خواجه امام برهان الدّین رویینه گر - رحمه الله -
 قصّه ای مُرافَعَت کرد
 [شکایت نزدحاکم یاقاضی بردن]
 به حضرت شیخ العالَم سیف الدّین باخَرزی [رحمه الله]
 و در آنجا نوشته بود که :
 مدّتی است تا زاویۀ مسجد
 [اطاقی درمسجدیاخانقاه یا جای دیگر
 که به خلوت وریاضت اختصاص داده میشود]
 را زحمت میدهم
 و پیش ازاین وقتها به یک چهلّه مرا بسیار انوار بوده است
 و اکنون از آنها هیچ نمی یابم
 بدان فضلی که آفریدگار با شما کرده است
 طریقِ این بیچاره بنمایید.

الجواب

 شیخ العالَم سیف الدّین باخَرزی [رحمه الله]
 او را از این جواب نوشت که :
 تنهایی اختیارکردن
 و کلمۀ استغفار چند روز وظیفۀ ذکرِ خود ساختن
 و به وقتِ إفطار
 علی الأمر الأوسط لا الجوع المُفرط و لا الشَّبع المُثقل بودن
 و به مکانِ وضو وقت وقت [گاه گاه] غسل کردن
 و ناچیز شناختنِ هر چه
 موصِل [پیونددهنده] نیست به حضرت
 و از بُکاء [گریستن] نصیبی جُستن
 سالک را بر سَرِ انوارِ گمشده باز رساند. بِفَضلِ اللهِ وَ لُطفِه.

*******