اصحاب اخدود.
ابوالفتوح در تفسیر «قتل اصحاب الاخدود» آرد :
عبدالله عباس گفت :
هرکجا در قرآن «قُتِلَ» است بمعنی لعن باشد و «اخدود» شکاف باشد و جمعه اخادید و الخد الشق.
و دربارۀ قصۀ اصحاب اخدود روایات مختلفی یاد کرده اند، یکی روایت «عبدالرحمن بن ابی لیلی» دربارۀ غلام ساحری است که پادشاهِ آن روزگار در کار کشتن وی فروماند و آنگاه که به دستورِ خودِ غلام، بسم الله رب الغلام گفتند و او را بکشتند همۀ مردم از دین پادشاه برگشتند و دین غلام گرفتند و چنانکه «رازی» آرد :
«مردم گفتند آمنا برب الغلام».
پادشاه گفت :
آه که درافتادم از آنچه میترسیدم.
مردم به یکبار از او برگشتند و دین غلام گرفتند، پادشاه تهدید کرد و وعید، ایشان برنگشتند، بفرمود تا بر سر راهی خندقی بکندند و آتش در او برافروختند و مردم را بر آن آتش تهدید کردند، کس برنگشت، همه را در آن آتش همی افکندند تا آخر قوم زنی را بیاوردند با کودکی طفل، زن بازپس میگریخت. آن طفل آواز داد و گفت :
یا اماه اصبری فانک علی الحق ; صبر کن که تو بر حقی.
بجست و خویشتن در آتش افکند.