... آنچنان كه عور اندر آب جَست
تا در آب، از زخمِ زنبوران بِرَست

میـكُند زنبور، بر بالا طواف
چون بر آرد سَر، ندارندَش مُعاف

آب؛ «ذِكرِ حقّ» و، زنبور این زمان
هست یادِ این فُلانه و آن فُلان

زین فلان و آن فلان بگذر همی
گرت ز آبِ ذکرِ حقّ باید دَمی

دم بخور در آبِ ذكر و صبر كُن
تا رَهی از فكر و وسواسِ كُهُن

بعد از آن، تو، طبعِ آن آبِ صَفا
خود بگیری، جملگی سر تا به پا

آنــچنان کز آب، آن زنبورِ شَرّ
میـــگُریزد، از تو هم گیرد حَذَر

بعد از آن خواهی تو دور از آب باش
كه به سِرّ هم طبعِ آبی خواجه تاش

پس كسانی كز جهان بگذشته اند
لا نیَـــند و، در صفات آغشته اند

در «صفاتِ حقّ»، صفاتِ جمله شان
همچو اختر، پیشِ آن خور، بی نشان

بی نشان از خویش و با آن دلنشین
از کمالِ قربِ مَعنی همنشین

مُرده از خود پیشِ آن شه زنده دَم
زندۀ جاوید در کویِ قِدَم

***

مثنوی معنوی
دفتر چارم