یا حسین(ع) ای کشتی راه نجات
یا حسین ای منبعِ عینُ الحیات

یا حسین ای قاضیَ الحاجاتِ من
یا حسین ای سامعُ الدَّعواتِ من

ای مَفاتیحِ ولایت یا حسین
وی مَصابیحِ هدایت یا حسین

یا حسین ای کاشفِ اسرارِ حقّ
یا حسین ای مخزنِ انوارِ حقّ

یا حسین ای غرقه اندر خاک و خون
یا حسین ای زخمت از انجُم فزون

ای عزیزِ فاطمه (س) سبطِ رسول
تحفۀ مورانهام  را کن قبول

تحفهام  از ذرّه گر کوچکـتر ست
بهرِ هدیه فی الحقیقت نوبر ست

میوۀ نوبر اگر نالایق ست
چونکه نوبر آید الحقّ لایق ست

ای سلیمانت چو موری هدیه آر
حاجتِ موران تو میدانی برآر

بینوای نینوایم با نوا
حاجتِ این بی نوا را کن روا

علی اصغر بن حسین بن علی (ع). وی فرزند شیرخوار امام حسین علیه السلام بود که در واقعۀ کربلا از تشنگی رنج میبرد و حضرت وی را بر زین گرفت و به میان صف دشمنان برد و آواز برآورد که «ای قوم اگر من به زعم شما گناهکارم این طفل گناهی ندارد، او را یک جرعه آب دهید». در این هنگام یکی از دشمنان به نام حرملة بن کاهل ازدی با یک تیر حلق آن طفل شیرخوار را درید.
(از حبیب السیر).
ولی در همین تاریخ (حبیب السیر) نام این فرزند امام حسین (ع) «عبدالله» ذکر شده است. و «علی اصغر» نام امام زین العابدین (ع) است. رجوع به ابوالحسن (علی بن حسین (ع) ...) شود.

علی اکبر بن حسین بن علی بن ابی طالب قرشی هاشمی علیهم السلام. وی فرزند امام حسین (ع) و مادر او لیلی بنت ابی مرة عروة بن مسعود ثقیفة بود. تولد او در عهد خلافت عثمان روی داد و در واقعۀ کربلا (سال ٦١ ه.ق.) هجده ساله بود و در این واقعه پس از شهادت عباس بن علی (ع) به جنگ دشمنان رفت و آنگاه که تعداد بسیاری از آنان رابه قتل رساند با شمشیر شخصی به نام مرة بن منقذ بن نعمان عبدی، از بنی عبدالقیس شهید گشت. و قاتل بلافاصله به دست اصحاب حسین (ع) قطعه قطعه گردید. برخی از مورخان «علی اکبر» را نخستین کسی دانند که در واقعۀ کربلا شهید گشت. وی را لقب «اکبر» دادند تا با برادر کهترش (زین العابدین ع) اشتباه نشود.
(از حبیب السیر)
(الاعلام زِرِکلی بنقل از مقاتل الطالبین ... البدایة و النهایة).

نوکری ننگ ست، امّا نیز دارد افتخار
هر که نوکر بر حسین (ع) گردید آقایی کند

حرم.
[ ح ُ رُ ]
(ع ص، اِ)
ج ِ حَرام.
- اَشهُرِ حرم ; چهار ماه رجب و ذوالقعدة و ذوالحجّة و محرّم که جنگ در آن چهار ماه حرام بوده است. مقابل اَشهُرِ حلّ.

|| احرام گرفتگان.

|| (اِ)
آزرمها.

|| ج ِ حریم.

بر سلطنتِ جهان کُند پُشت
آن کس که رَعیّتِ حسین (ع) ست

شعیب (علیه السلام).
(Jَethro)
نام پیغمبری که پدرزن موسی بود و نام اصلی وی اوثیرن و به فارسی یوبب گویند.
نام نبی علیه السلام و گویند نام اوثیرون بن صیقون بن عیفا بن ثابت بن مدین بن ابراهیم. و گفته اند که اسم او شعیب بن میکائیل از اولاد مدین بود.
نام پیغمبر و پدرزن موسی که خطیب الانبیاء لقب اوست.
ثیروب بن یوبب نسبش از پدر به مدین بن ابراهیم (ص) و از مادر به لوط (ص) رسد و صد و چهل سال زندگانی نمود.
کاهنی که اسم او اویثرون بود و هم او حضرت موسی را حمایت کرد.(اقرب الموارد)، (در اقرب الموارد شعيب پيغمبر غير از اين شخص معرفي شده است).
پسر مشعون بن عفان بن مدین بن ابراهیم خلیل علیه السلام بود. خداوند او را به مدین فرستاد به پیغمبری از شام و آنجا بیشه و درختان بود، و خدای تعالی فرماید:
کذّب أصحاب الأیکة المرسلین.
و سخن به تازی گفت سخت عظیم و نیکو و فصیح. و پیغامبر علیه السلام او را خطیب پیغمبران خواند از بس سخنان بلیغ و موعظت که قوم را گفته در تعبد ایزد تعالی ... و تا عهد موسی بماند و زیادت تر، عمر او سخت دراز گویند.
پیغمبری از نسل ابراهیم خلیل (ع) که طبق روایات پس از هود و صالح و اندکی پیش از موسی (ع) میزیسته. منازل قوم او نزدیک تبوک بین مدینه و شام بود. نام شعیب و قوم او (بنی مدین) در قرآن آمده است.

شبانِ وادیِ ایمن گهی رسد به مُراد
که چند سال به جان خدمتِ شعیب کند
خواجه حافظ شیرازی
رحمة الله تعالی علیه

- داماد شعیب ; کنایه از حضرت موسی (ص)

چُنان با نیک و بد سَرکُن؛ که بعد از مُردنت «عُرفی»
مسلمانت به زمزم شویَد و هِندو بسوزاند

جمال الدّین عُرفیِ شیرازی
قرن دهم ه.ق.

یوسف بن یحیی قرشی بُوَیطی (بویطی؛ منسوب به بویط و آن دهی است به مصر.)، مکنی به ابویعقوب.
دوست امام شافعی و واسِطَةُ العِقد شافعیان بود و پس از مرگ امام شافعی در درس و فتوا دادن جای او را گرفت. او از مردم بویط مصر بود و در قضیۀ «مخلوق بودن قرآن» در عهد الواثق دست بسته بر استری به بغداد برده شد تا مخلوق بودن قرآن را تأیید کند ولی او نپذیرفت و به زندان افتاد و به سال ٢٣١ ه.ق. در زندان درگذشت.
اما شافعی گفته است: «به مجلس من هیچکس از یوسف شایسته تر و از یاران من هیچکس از او داناتر نیست».
او راست: «المختصر» در فقه، که آن را از کلام شافعی اقتباس کرده است.

خدا، به حق، چو دَری بر کسی فروبندد
زِ راهِ لطف و کـرم، دیگری گـشایـد بـاز