دیوی ست درونِ من که پنهانی نیست
برداشتنِ سَرَش به آسانی نیست
ایمانش هزاربار تلقین کردم
این کافر را سَرِ مسلمانی نیست
منسوب به جناب شیخ نجم الدّینِ کبری
رحمة الله تعالی علیه
وفات درقرن هفتم هجری قمری

درخت غم به جانم کرده ریشه

به درگاه خدا نالم همیشه

عزیزان قدر یکدیگر بدانید

اجل سنگ است و آدم مثل شیشه

   قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله :
                                         مَا لِي وَ لِلدُّنْيَا ؟

                                         إِنَّمَا مَثَلِي وَ مَثَلُهَا

                                         كَمَثَلِ الرَّاكِبِ

                                         رُفِعَتْ لَهُ شَجَرَةٌ

                                         فِي يَوْمٍ صَائِفٍ

                                         فَـقَالَ تَـحْـتَهَا

                                         ثُمَّ رَاحَ وَ تَرَكَهَا

   حدیث نبویّ صلّی الله علیه و آله :   

    اَلعَبدُ مَجْزِيٌّ بِعَمَلِهِ
                        إِن خَیراً فَخَیرٌ
                                        وَ
                                          إِن شَرّاً فَشَرٌّ

     وَ لْيَعْفُواْ وَ لْيَصْفَحُواْ
                            أَ لَا تُـحِـبُّونَ أَن يَغْفِرَ اللهُ لَكُم؟
                                                        وَ اللهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ

     بیا تا قدرِیـکدیـگربـدانیم                               
                               که  تا ناگه ز یـکـدیـگر نمانیم
     چو مؤمن آینۀ مؤمن یقین شد
                                    چرا با آینه ما روگرانیم؟
     کریمان جان فِدای دوست کردند  
                               سگی بگذار ، ما هم مردمانیم
     فُسونِ قُل أَعوذ و قُل هو الله
                             چرا در عشقِ همدیگر نخوانیم؟
     غَرَض ها تیره دارد دوستی را
                            غرض ها را چرا از دل نرانیم؟
     گهی خوشدل شوی از من که میرم
                            چرا مُرده پَرَست و خصمِ جانیم؟
     چو بعد از مرگ خواهی آشتی کرد
                              همه عُمر از غمت در امتحانیم
     کنون پندار مردم ، آشتی کن
                             که در تسلیم ، ما چون مردگانیم
     چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
                             رُخَم را بوسه ده کاکنون همانیم

« خَمُش » کن مُرده وار ای دل اَزیرا
به هستی مُتَّهَم ما زین زبانیم
جناب مولوی بلخی قونوی
رَحِمَهُ الله

     اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ

     وَ اكْفِنِي مَا يَشْغَلُنِي الِاهْتِمَامُ بِهِ

     وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا تَسْأَلُنِي غَداً عَنْهُ

     وَ اسْتَفْرِغْ أَيَّامِي فِيمَا خَلَقْتَنِي لَهُ

     وَ أَغْنِنِي وَ أَوْسِعْ عَلَيَّ فِي رِزْقِكَ

     وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَرِ

     وَ أَعِزَّنِي

     وَ لَا تَبْتَلِيَنِّي بِالْكِبْرِ

     وَ عَبِّدْنِي لَكَ

     وَ لَا تُفْسِدْ عِبَادَتِي بِالْعُجْبِ

     وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ

     وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ

     وَ هَبْ لِي مَعَالِيَ الْأَخْلَاقِ

     وَ اعْصِمْنِي مِنَ الْفَخْرِ

در هر نَفَسی صد گُنَه از من دیده
وَز فضل و کـرم پردۀ من ندریده

ای من بَـتَر از هر که به عالَم بَتَر ست
وی تـو بَــسی از مـن بـتـر آمـرزیـده

هان، تا نَنهی به خیرِگی خارِ دلی
هان، تا نشوی به خیرِگی بارِ دلی

آزارِ دلی طلب مکُن در همه حال
زیرا که  جهان  نیرزد آزارِ دلی

     آمدم بر سَرِ ثَناىِ على (ع)
        اى دل و جان من فِداى على
     مَظهرِ كبرياى لاهوت است 
        چون كنم وصفِ كبرياى على؟
     نفسِ پيغمبر است و سِرِّ خدا 
        چه توان گفت در ثناى على؟
     قدرِ او برتر است از كونين
        كى ثنايى بُوَد سزاى على؟
     جُز خدا قدرِ او نمى داند 
        به خداى من و خداى على
     در حقِ غير، كى فرود آمد
        ز آسمان ، نَصِّ « إِنَّماىِ » على؟
     از كجا شرح مى توانم كرد
        آنچه حق گفت در وفاى على؟
     وَه كه بيگانگان چِها كردند
        چون نبودند آشناى على
     آن جماعت كه حقِّ او بردند
        سعى كردند در جفاى على
     به خدا در جهان پس از احمد (ص)
        نشود هيچ كس به جاى على
     بعد از آن باقيانِ « أَهلُ البيت »
        حُجَجِ حقّ و اوصياى على
     حسنِ مُجتَبى ، حسينِ شهيد 
        آن دو فرزندِ دلگشاى على
     سيّدِ عابدين و باقِرِعِلم 
        صادق و كاظم و رضاى على
     تقى و هادى و زَكى ، مَهدى 
        دودمانِ بَتول ، تاىِ على
     باد از ما درود بر ايشان
        تا بُوَد در جِنان بقاى على
     هر دو  عالم  طُفيلِ ايشان است 
        هر دو كون آمد از براى على
     روزِ محشر حسابِ جِنّ و بَشَر
        وا گذارد خدا براى على
     او قَسيمِ بهشت و دوزخِ ماست 
        اين خبر آمد از خداى على
     من كيم تا زَنَم از ايشان دَم
        يا كه باشم سخن سَراى على؟
     گر بپرسند كيستى؟  گويم : 
        ذَرّه اى  محو در هواى على
     يا نيم هيچ  جز مَحبّتِ او 
        پاى تا سر همه وَلاى على
     لايقِ بندگى  نيم او را 
        جانِ پاكم به خاكِ پاى على
     يا الهى به روزِ حشرم ده 
        جاى  در سايۀ لِواى على
     مِـهرِ او را شفيعِ من گردان 
        بهره ور  سازم از لِقاى على
     حاليا  ده  به  نَقد  توفيقم
        تا شَوَم تابعِ هُداىِ على
     كارهاى مرا چنان گردان 
        كه بُوَد جمله  در رضاى على
     يافتم ره  به سوى  درگهِ  تو
        از سخنهاى جانفزاى على
     ديده روشن شد از غُبارِ رَهَش
        راه  ديدم  به  توتياى على
     با من آن كرد ، كان سزاىِ وى است 
        نيستم من  ولى  سزاى على
     من ندانم چه سان كنم شُـكرش؟
        هم تو از من  بده جزاى على
     شُـكرِ آن كو  رَهَم نمود به تو 
        تو بيفزاى بر عُلاىِ على
     گُـنَهَم  گر چه هست بى حَد و حَصر 
        ليك  هستم  زِ اولياى على
     نامه ام  گر تُهى است از حَسَنات 
        دلِ پُر دارم از وَلاى على
     مِهرِ او مى بَرَد مرا به بهشت 
        مى روم  سوى  حق   به پاى على
     همچو سايه  كه مى رود پِىِ مِهر 
        مى رود  « فيض » در  قَفاى على

سرودۀ جناب مُلّامحسن فیض کاشانی رحمة الله تعالی علیه
قرن یازدهم هجری قمری