قَالَ النَّبِيُّ ص :

  النَّظَرُ

  سَهْمٌ مَسْمُومٌ

  مِنْ سِهَامِ إِبْلِيسَ

  فَمَنْ تَرَكَهَا

  خَوْفاً مِنَ اللهِ

  أَعْطَاهُ اللهُ إِيمَاناً

  يَجِدُ حَلَاوَتَهُ فِي قَلْبِهِ

 مؤیّدالدّین ابن محمود جَندی
رحمة الله تعالی علیه
قرن هفتم ه.ق

  « مؤیِّدا »چه دل آلودۀ جهان داری ؟
  که جز خدای نشاید کُند جهانداری

   دربارۀ دعای مبارک «صَباح»

   قال أمیرالمؤمنین علیه السّلام :
  
   من داوم علی قرائة هذا الدّعاء

   و العالَم ملآن من البلاء
  
   ما یضرّه أبداً ،

   و یصیر فی نظر الخلائق معزّزاً مکرّماً ،

   و لا یظفر به عدوّ ،

   و کلّ من قصد إلی عداوته

   رجعت العداوة إلی صاحبه ،

   و یؤمن من موت المفاجاة ،

   و یوسّع علیه الرّزق .

 خَلعِ بَدَن

خَلعِ بَدَن یعنی
بدن را از روح «جُدا کردن» و
این عمل ازجوکیان [ مرتاض هندو ] است
که به ریاضت حاصل می کنند
همچنین إنسِلاخ یعنی
بیرون آمدن چیزی از چیزی
همچنین نَضو یعنی
بیرون کشیدن و کندن و دور کردنِ جامه از کسی 

***********  

و انسان از حُكما شمرده نمی‏شود
مادام [تاوقتی] كه براى او حاصل نشده است
مَلَكۀ خَلعِ بَدَنِ ظُلمانى
و عُروج به
عالَمِ نورِ الهى
به نحوى كه بدن ، نسبت به او
به منزلۀ «پيراهنى» گردد
كه هر وقت كه خواهد بپوشد
و هر وقت كه نخواهد بكَند.

***

متن زیر نوشتۀ فردی است مشهور به «میرداماد» متوفّی در قرن 11 هجری قمری. عنوان این نوشته که به زبان عربی است «رسالة الخلعیّة» یا «رسالۀ خلعیّة» یا «خلعیّة المیرالدّاماد» است و گزارشی است دربارۀ تجربۀ «خلع بدن» که برای او واقع شده.رحمة الله تعالی علیه.

بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد كلّه لله ربّ العالمين،
و صلواته على سيّدنا محمد و آله الطاهرين.
كنت ذات يوم من ايّام شهرنا هذا،
و قد كان يوم الجمعة،
سادس عشر
شهر رسول الله، صلّى الله عليه و آله و سلّم،
شعبان المكرّم،
لعام ثلاث و عشرين و ألف من هجرته المقدّسة،
فى بعض خلواتى،
أذكر ربّى فى تضاعيف أذكارى و أورادى،
باسمه «الغنىّ»
فأكرّر:
«يا غنيّ يا مُغني»
مَشدوهاً بذلك عن كلّ شى‏ء إلّا عن التّوغّل فى حريم سرّه،
و الانمحاء فى شعاع نوره.
و كأنّ خاطفة قدسيّة قد ابتدرت إلىّ،
فاجتذبتنى من الوكر الجسمانىّ،
ففككت حلق شبكة الحسّ،
و حللت عقد حبالة الطّبيعة،
و أخذت أطير بجناح الرّوع
فى جوّ ملكوت الحقيقة.
و كأنّى قد خلعت بدنى،
و رفضت عدنى،
و مقوت خلدى،
و نضوت جسدى،
و طويت إقليم الزّمان،
و صرت إلى عالم الدّهر
فإذا أنا بمصر الوجود
بجماجم أمم النّظام الجملىّ
من الإبداعيّات و التكوينيّات
و الإلهيّات و الطبيعيّات،
و القدسيّات و الهيولانيّات،
و الدّهريّات و الزّمانيّات،
و أقوام الكفر و الإيمان،
و أرهاط الجاهليّة و الإسلام،
من الدّارجين و الدّرجات،
و الغابرين و الغابرات،
و السّافلين و السّالفات،
و العاقبين و العاقبات،
فى الآزال و الآباد،
و بالجملة آحاد
و مجامع الإمكان،
و ذوات عوالم الأكوان،
بقضّها و قضيضها،
و صغيرها و كبيرها،
بأثباتها و بأبئادها،
حاليّاتها و إنيّاتها
و إذ الجميع زُفَّةً زُفَّةً،
و زُمرَةً زُمرَةً،
بحزبهم قاطعة معا،
مولّون وجوه ماهيّاتهم شطر بابه،
سبحانه،
شاخصون بأبصار إنّياتهم تلقاء جنابه،
جلّ سلطانه،
من حيث هم يعلمون،
و هم جميعا بألسنة فقر ذواتهم الفاقرة،
و ألسن فاقة هويّاتهم الهالكة،
فى ضجيج الضّراعة
و صراخ الابتهال
ذاكروه و راجوه و مستصرخوه و منادوه:
ب «يا غنيّ يا مُغنى»،
من حيث هم لا يشعرون
فطفت،
فى تلك الضّجّة العقليّة
و الصّرخة الغيبيّة
أخرّ مغشيّا على،
و كدت من شدّة الوله
و الدّهش أنسى
جوهر ذاتى العاقلة،
و أغيب عن بصر نفسى المجرّدة،
و أهاجر ساهرة أرض الكون،
و أخرج من صقع قطر الوجود رأسا،
إذ قد ودّعتنى تلك‏ الخلسة الخالسة
شيّقا حنونا إليها،
و خلّفتنى تلك الخطفة الخاطفة تائقا لهوفا عليها
فرجعت إلى أرض التبار
و كورة البوار
و بقعة الزّور
و قرية الغرور تارة أخرى.

*******

من شدم عریان ز «تن»، او از «خیال»
میــخـرامم  در  «نَـهـایـات الــوصــال»

مثنوی معنوی
دفتر ششم

آن روح را که عشقِ حقیقی شِعار نیست
نابوده بِه ، که بودنِ او غیرِ عار نیست

در عشق باش ، که مستِ عشق ست هر چه هست
بی کار و بارِ عشق ، بَرِ دوست بار نیست

گویند عشق چیست ؟ بگو : ترکِ اختیار
هر کو زِ اختیار نَرَست ، اختیار نیست

عاشق شهنشهی ست دو عالَم ، بر او ، نثار
هیچ التفاتِ شاه به سویِ نثار نیست

عشق ست و عاشق ست که باقی ست تا اَبَد
دل بر جز این مَنِه که به جُز مُستَعار نیست

تا کی کنار گیری معشوقِ مُرده را ؟
جان را کنار گیر که او را کنار نیست

آن کز بهار زاد بمیرد گهِ خَزان
گلزارِ عشق را مَدَد از نوبهار نیست

آن گُل ، که از بهار بُوَد ، خار یارِ او ست
وان می ، که از عَصیر بُوَد ، بی خُمار نیست

نَظّاره گو مباش در این راه و مُنتَظِر
والله که هیچ مرگ بَتَر زِ انتظار نیست

بر نَقدِ قَلب زَن تو اگر قَلب نیستی
این نکته گوش کن اگرَت گوشوار نیست :

بر اسبِ تن مَلَرز  سبکتر پیاده شو
پَرَّش دهد خدای که بر تن سوار نیست

اندیشه را رها کن و دل ساده شو تمام
چون رویِ آینه که به نقش و نگار نیست

چون ساده شد زِ نقش ، همه نقش ها در او ست
آن ساده رو زِ رویِ کسی شرمسار نیست

از عیب ، ساده خواهی خود را ، در او نگر
کو را زِ راست گویی شرم و حِذار نیست

چون رویِ آهنین زِ صفا این هنر بیافت
تا رویِ دل چه یابد کو را غُبار نیست ؟

گویم چه یابد او ؟ ، نه نگویم ، «خمش» بِه  ست
تا  دلستان  نگوید : کو رازدار نیست

دانشِ فقر

زین همه انواعِ دانش روزِمَرگ
«دانشِ فقر» است سازِ راه و بَرگ
مثنوی معنوی
دفتر اوّل
جناب جلال الدّین
رحمة الله علیه
قرن هفتم ه.ق

ً

   دعای حضرت موسی علیه السّلام

   أَعُوذُ بِاللهِ

   أَنْ أَكُونَ مِنَ الْجاهِلين‏َ

ِ ... وَ لَا يَأْكُلُ اللَّحْمَ إِلَّا قَلِيلًا

 وَ [کَانَ] يَقُولُ :

 لَا تَجْعَلُوا بُطُونَكُمْ مَقَابِرَ الْحَيَوَانِ ...

 
زِيَارَةُ الشُّهَدَاءِ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ

قَالَ النَّبِيُّ ص

أَذِيبُوا طَعَامَكُمْ بِذِكْرِ اللهِ وَ الصَّلَاةِ

وَ لَا تَنَامُوا عَلَيْهَا

فَتَقْسُوَ قُلُوبُكُمْ