یادگارِعُمر آخرین مطالب
آرشيو وبلاگ
نويسندگان شنبه 2 آذر 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
عَبْدُ الْوَاحِدِ الْآمِدِيُّ (رحمه الله) عَبْدُ الشَّهْوَةِ أَسِيرٌ لَا يَنْفَكُّ أَسْرُهُ.
شنبه 2 آذر 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
إحتجاج زينب بنت عليّ بن أبي طالب(ع) ... فَقَامَتْ «زَيْنَبُ بِنْتُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ لَأَهَلُّوا وَ اسْتَهَلُّوا فَرَحاً مُنْتَحِياً عَلَى ثَنَايَا أَبِي عَبْدِ اللهِ وَ كَانَ مُقَبَّلَ رَسُولِ اللهِ (ص) يَنْكُتُهَا بِمِخْصَرَتِهِ قَدِ الْتَمَعَ السُّرُورُ بِوَجْهِهِ لَعَمْرِي لَقَدْ نَكَأْتَ الْقُرْحَةَ وَ اسْتَأْصَلْتَ الشَّافَةَ بِإِرَاقَتِكَ دَمَ سَيِّدِ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ ابْنِ يَعْسُوبِ الْعَرَبِ وَ شَمْسِ آلِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ هَتَفْتَ بِأَشْيَاخِكَ وَ تَقَرَّبْتَ بِدَمِهِ إِلَى الْكَفَرَةِ مِنْ أَسْلَافِكِ جمعه 1 آذر 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
ز ل ل ذ ل ل ض ل ل ظ ل ل زَلَّة یا زَلَّت : ذِلَّة یا ذِلَّت : ضِلَّة : ظِلّ : پنج شنبه 30 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
به حضرت «زینب» سلام الله علیها میـگویند ابن عباس . چهار شنبه 29 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
رفعوا رأس الحسين الى جانب الصومعة ... قال : *** در کتاب «مقتلُ الحسین» چهار شنبه 29 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
زِيَاد بن أَبِيه پدر عبیدالله بن زیاد زِيَاد بن أَبِيه الأعلام زِرِکليّ سه شنبه 28 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
إنّ «أميرالمؤمنين» ولّاني «الكوفة» تاریخ الطّبريّ (قرن 4 ه.ق) ج 5 ص 358 و صعد «عبيد الله» منبر «البصرة» *** ترجمۀ تاریخ الطّبريّ ج 7 ص 2930 ... آنگاه به منبر «بصره» رفت و حمد خدا گفت و ثناى او كرد و گفت : «اما بعد : به خدا مرا از سختى باك نيست و بيدى نيستم كه از باد بلرزم، دشمن را میـكوبم و هماورد را نابود میـكنم. دو شنبه 27 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
حسین . [ ح ُ س َ ] (اِخ) ابن عليّ بن أبیطالب هاشمي قرشي مکنّی به أبوعبدالله إمام سوم شیعۀ إثناعشریة و پنجمین تن از أصحاب کساء. وی در مدینة به سال چهارم هجرت در سوم شعبان از فاطمة دختر پیغمبر(ص) متولّد گردید و دومین پسر وی بود. دشمنی شدید میان بني أمیة و بني هاشم پس از قتل وی پایدار گشت و منتهی به إنقراض أمویان شد. زیرا که چون معاویة پسر خویش یزید را به ولایت عهد منصوب کرد حسین این أمر را خلاف دستورات إسلام تشخیص داد و پس از مرگ معاویة و جانشینی یزید، با وی بیعت نکرد و با گروهی از یارانش از مدینة به مکّة شد و چند ماه بماند. پس همکاران پدرش از کوفة وی را دعوت به قیام به خلافت کردند و خود را با لشکری آمادۀ یاری او در سرنگون ساختن أمویان إعلام کردند. پس حسین نخست پسر عمّ خویش «مسلم بن عقیل» را برای گرفتن بیعت پیشاپیش خود به کوفة فرستاد و خود با زنان و کودکان و نزدیک هشتاد تن از یاران به دنبال وی به طرف عِراق حرکت کرد. أمّا یزید چون از حرکت حسین آگاه شد «ابن زیاد» را از بصرة با لشکری به طرف کوفة فرستاد و او کوفة را گرفته و مسلم را به تفصیلی که در کلمۀ «مسلم» میآید بکشت و سپس لشکری به جلوگیری از حسین فرستاد این لشکر با سرداری عمر بن سعد در زمینی که بعداً بنام حائر و کربلا و غاضریة معروف شد، راه بر حسین بگرفتند و پس از زد و خوردها، حسین و حدود هفتادودو تن از یارانش را کشتند، و این در روز جمعۀ دهم محرّم سال ٦١ هجرت بود و سپس بازماندگان وی را أسیر کرده با سرِ او به شام نزد یزید فرستادند و یزید پس از چندی دستور داد زنان و کودکانِ أسیر را به مدینة بازگردانیده و سر حسین را دفن کردند. مدفن سر حسین را برخی در شهر دمشق و برخی در قاهرة و برخی در کربلا همراه جسد او نوشته اند و تا کنون چندین مرقد و زیارتگاه در آن أماکن به نام وی شهرت دارد. فرزندان وی را سادات حسیني نامند، چنانکه سیّدان منسوب به برادرش حسن را سادات حسني نامند. در أدبیّات شیعي وی را به لقب شهید و سیّد الشهداء و خامس آل عبا و شبیر و سیّد شباب أهل الجنّة خوانده اند. حسین بن عليّ در أدبیّات قدیم فارسی نمونۀ شجاعت و پایداری و نشانۀ مظلومیّت و بردباری و ایستادگی در برابر ظلم است. از کلمات آن حضرت است : از لغت نامۀ مرحوم دهخدا دو شنبه 27 آبان 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی
مُلّا سعد تفتازاني تفتازاني . از لغت نامۀ مرحوم دهخدا |
|||
|